ایت الله پیر با نگرانی روزها را می شمارد

با نزدیک شدن مراسم تحلیف رئیس‌جمهور منتخب ترامپ، رجزخوانی های  سران سیاسی-نظامی جمهوری اسلامی از تمام گوشه‌های ایران، از جمله سپاه پاسداران، بسیج، گروه‌های شبه‌نظامی و اعضای به‌اصطلاح مجلس، شدت گرفته است.

در روز جمعه، ۱۰ ژانویه، سپاه و بسیج بزرگ‌ترین رزمایش نظامی خود را در تاریخ اخیر در تهران برگزار کردند.

سردار سلامی، فرمانده سپاه پاسداران، در تلویزیون دولتی ایران اعلام کرد: «امروز سیاستمداران آمریکایی، چه دموکرات و چه جمهوری‌خواه، باید درک کنند که رویارویی با جمهوری اسلامی ایران اشتباهی نابخشودنی است. آن‌ها باید بفهمند که دیگر نمی‌توانند هژمونی برتر خود را در عرصه بین‌المللی حفظ کنند.»

آن‌ها انبارهای موشکی خود را در تونل‌های زیرزمینی به‌عنوان نمایش قدرت به نمایش گذاشتند. با این حال، آن‌ها به نظر می‌رسد که بیش از پیش نگران آینده خود هستند، اما همچنان به سر و صدا ادامه می‌دهند بدون اینکه اقدام معناداری انجام دهند. سؤال باقی می‌ماند: چرا؟ از چه چیزی این‌قدر می‌ترسند؟

پاسخ سخت نیست: آن‌ها از قدرت نظامی مشترک ایالات متحده، اسرائیل و ناتو می‌ترسند. تنها سال گذشته بود که دبیرکل ناتو هشدار مستقیمی درباره فعالیت‌های آن‌ها صادر کرد. قابل درک است، زیرا آیت‌الله و اطرافیانش با پیوستن به تیم پوتین علیه اوکراین، خود را دشمنان آشکار غرب کرده‌اند.

شاید به همین دلیل است که آن‌ها بارها تهدید به انجام به‌اصطلاح «صادق ۳» کرده‌اند، کدی برای حملات موشکی پیشنهادی آن‌ها به اسرائیل—به دنبال حملات پیشین «صادق ۲» و واکنش اسرائیل. اما این تهدیدها به جای ایجاد ترس یا نشان دادن قدرت، ناامیدی و فروپاشی اعتبار آن‌ها را آشکار می‌کند.

به‌جای اینکه خود را به‌عنوان یک قدرت قابل‌احترام نشان دهند، جمهوری اسلامی بیش از پیش شبیه یک سازمان تروریستی هراسان می‌شود، شبیه به یک گروه شبه‌نظامی بدنام که مسئول سرکوب مخالفان، کور کردن معترضان، شکنجه زندانیان و کشتن کسانی است که جرئت می‌کنند صدای خود را بلند کنند.

همچنین ممکن است دلیل دیگری، محاسبه‌شده‌تر، پشت این سخنان بی‌عمل وجود داشته باشد. این می‌تواند ارزیابی آن‌ها باشد که هرگونه حملات بالقوه یا تحریم‌های بین‌المللی ویرانگر علیه رژیم آیت‌الله در تهران ممکن است به برخی تأسیسات نظامی، موشکی و/یا هسته‌ای یا زیرساختی آسیب بزند یا آن‌ها را نابود کند اما در نهایت نتواند رژیم را سرنگون کند. آن‌ها ممکن است باور داشته باشند که تا زمانی که در قدرت باقی بمانند، تأثیر آن قابل مدیریت خواهد بود. علاوه بر این، آن‌ها همچنان به منابع کشور دسترسی خواهند داشت تا ماجراجویی‌های خود را در حیاط خلوت خاورمیانه‌ای ایالات متحده و غرب ادامه دهند، مانند یک مار زخمی اما خطرناک!

ما اما ممکن است بخواهیم باور کنیم که ایالات متحده و متحدان غربی آن، از جمله اسرائیل، به دقت در حال بررسی تمام احتمالات خود قبل از هرگونه اقدام هستند.

از سوی دیگر، مردم ایران به‌دقت تحولات منطقه را زیر نظر دارند، به‌ویژه پس از سقوط اسد در سوریه. آن‌ها با شدت باور دارند که مستبد خودشان در تهران ممکن است نفر بعدی باشد، چشم‌اندازی که باعث ترس در میان آیت‌الله و اطرافیان سپاه پاسداران، نیروهای بسیج و مزدوران خارجی آن‌ها، عمدتاً شبه‌نظامیان شیعه در عراق، یمن و افغانستان شده است.

گزارش‌ها حاکی است که ده‌ها هزار نیروی شبه‌نظامی در رزمایش روز جمعه شرکت کرده‌اند، که بسیاری از آن‌ها از نیروهای افغانی بوده‌اند. به نظر می‌رسد این رزمایش برای ترساندن مردم ایران طراحی شده بود و نشان‌دهنده تلاشی ناامیدانه از سوی رژیم برای حفظ کنترل از طریق ترس بود.

اکنون، سؤال واقعی این نیست که آیا این رژیم استبدادی در تهران سقوط خواهد کرد، بلکه این است که چه زمانی در مسیر پیشینیان منطقه‌ای خود حرکت خواهد کرد.